Where the Wild Things Are
Afgelopen zondag was het weer zo’n luie zondag en had ik eigenlijk wel lekker in een lekkere feelgood film. Een tijd terug had ik de film ‘Where the Wild Things Are’ gekocht. Een film over een jongetje dat zich nogal hecht aan zijn eigen fantasiewereld en een nogal eenzaam bestaan voert. De trailer die ik had gezien zag er nogal vrolijk uit, dus heb ik hem in mijn dvd-speler gestopt.
Wie de film nog wil zien moet hier maar ff stoppen met lezen, want ik ga er iets over vertellen…
…En toen bleek dat het ineens een hele andere film was dan ik gedacht had. Het ging inderdaad over dat jongetje, die nogal veel waarde hecht aan zijn eigen fantasie en denkt dat hij het daar beter heeft. Dus vaart hij er maar heen met een bootje. Eenmaal aangekomen op het fantasie-eiland ziet hij allemaal vreemde beesten en besluit hij om contact te maken met de beesten door maar mee te gaan doen met een beest die de huizen van de anderen aan het slopen is. Dat valt natuurlijk eerst in verkeerde aarde, maar als hij zegt dat hij koning was van een andere wereld is hij ineens helemaal het mannetje.
En dan begint het verhaal en wordt de film eigenlijk meer moeilijk als feelgood. Alle beesten blijken eigenlijk best wel depressief te zijn en zijn bij het minste of geringste van slag of jaloers omdat de ander meer aandacht krijgt. En het jongetje heeft hier (volgens mij) eigenlijk helemaal geen begrip voor of weet niet hoe hij er mee om moet gaan. Ik weet niet precies wat de bedoeling van de regisseur was, maar mijn meeleven ging ineens naar de monsters in plaats van naar het jongetje. Eigenlijk vond ik het maar een beetje een verwend knulletje worden.
Als hij later besluit om weer terug te gaan is het voor mij de maat helemaal vol met het kereltje en vind ik het afscheid van de beesten ineens heel moeilijk, snik snik. Het mannetje keert weer terug bij zijn moeder en zusje en alles lijkt weer ok. Het kereltje heeft zijn lesje geleerd, het is gras van de buren is immers altijd groener. Maar! Die monsters zitten daar nog steeds op dat eiland zielsalleen met zijn allen depressief te zijn.
Als die regisseur mij nou ook nog blij wil maken maakt hij nog even een vervolg waarin hij laat zien dat ook de beesten zich prima kunnen redden op hun eiland en dat ook zij nog lang en gelukkig leefden! Nu moet ik dat maar hopen… Want het blijven toch echt toffe gasten! De sfeer van de film en alles erbij vind ik wel echt heel gaaf! Al met al vond ik het een hele coole film! Weet niet hoe het komt, maar ik had het echt te doen met die monsters!
Voor de geïnteresseerden, hier de trailer.